Geschiedenis
Het appartementen complex is begin jaren tachtig ontworpen en werd in 1984 opgeleverd met 84 appartementen. Het heeft een grote open binnenplaats en verschillende trapportalen. De ruimtes aan de zee zijde op de begane grond waren initieel alleen bedoeld als winkelruimtes of bootopslag. Bij oplevering werd hiervoor, naast commerciële bestemming, een bestemming voor permanente woning en verhuur aan toegevoegd.
Initieel was het plan om links en rechts van het huidige complex twee soortgelijke complexen te bouwen. Tijdens de bouw in 1984 trad echter een wet in werking waarbij het verboden werd om te bouwen binnen 100 meter van de kust. Aangezien het complex op 80 meter van de zee is werden de vergunningen en plannen hiervoor teruggetrokken. Het huidige gebouw mocht, omdat het al in aanbouw was blijven bestaan.
Er zijn slechts weinig plekken in Frankrijk waar woningen zoals ons appartement, zonder wegen of boulevards, direct uitlopen op het strand.
De bouw
Het appartementencomplex is in 1983 opgebouwd met gewapend beton.
Het ontwerp is geïnspireerd op de Noord Afrikaanse/ moorse bouwstijl; de ramen zijn boogvormig en de appartementen zijn met verspringend in hoogte. Het gebouw heeft vele kleine dakterrasjes en is zandkleurig.
Familie Floch
Jean-Pierre Floch, geboren in 1937 in Toulon, ging na een bevlogen jeugd in Frankrijk en Afrika, eind jaren zeventig werken als piloot bij de Franse luchtmacht. Het was de tijd waarin Frankrijk technisch toonaangevend was op het gebied van auto’s (de Citroen DS), vliegtuigen (de Concorde), de trein (de TGV) maar ook op gebied van kernenergie. Naast diverse nieuwe kerncentrales was Frankrijk destijds actief bezig met nucleaire experimenten in Frans Polynesië.
Op de eilanden Mururoa en Fangataufa werden tussen 1966 en 1996 bijna 200 nucleaire explosies opgewekt, deels ondergronds maar ook deels bovengronds, met behulp van vliegtuigen. De gevolgen waren niet alleen desastreus voor de natuur, maar ook voor de militairen die deze experimenten uitvoerden. Vele ontwikkelden kanker in de jaren na de experimenten. Zo ook Jean-Pierre Floch. Kort na de kernexplosies ontwikkelde er een tumor in zijn wervelkolom. Bij de operatie om de tumor te verwijderen werd zijn ruggenmerg beschadigd en raakten zijn beide benen verlamd. Hij werd rolstoel gebonden.
Na de verlamming van zijn benen werd hij overgeplaatst naar het revalidatie centrum Bouffard Vercelli op de kaap van Peyrefite. In die periode werd in de baai het appartementencomplex El Repairo gebouwd. Aangezien hij de plek erg mooi vond en hij in een rolstoel zat kocht hij het appartement op de hoek op de begane grond. Hij liet twee appartementen, die eerder bedoeld waren als opslag voor boten (nummer 95 en 96) samenkomen en bouwde daarin twee slaapkamers en een badkamer. Eind jaren tachtig liet hij een plaat beton storten op de parkeerplaats voor een betere overstap vanuit zijn auto in de rolstoel. Deze plek is er nog steeds. Verder maakte hij een betonnen oprit van het terras naar het strand. Daar heeft hij destijds met een stokje “Ou est l’esprit est la liberte…” in het uithardende beton gekrast. “Daar waar de geest is, is de vrijheid”. Je kan zijn poëtische zin nog steeds vinden direct voor ons appartement.
zin van Jean-Pierre Floch in het beton geschreven, net voor ons appartement
Na zijn dwarslaesie is Jean-Pierre Floch gaan schilderen. Hij plaatste een glazen wand in het appartement en maakte in het voorste gedeelte zijn atelier. Eén van zijn schilderijen kregen we van zijn dochter Pascale en hangt sinds april 2021 weer in het appartement.
Jean-Pierre kreeg drie zonen en één dochter die deels opgroeiden in het appartement. Op 11 juni 2015 overleed Jean Pierre Floch.
Na zijn dood heeft een van zijn zonen het appartement gebruikt als restaurantje la Crique, waar hij eenvoudige biologische gerechten serveerde.
het appartement als biologisch restaurantje 2018
Vervolgens hebben Pascale Floch en haar vriend Pascal het appartement gebruikt als vakantie woning. Het appartement in 2019 aangeboden voor de verkoop.
het appartement met glazen wand in oktober 2019
Familie Holla
In 1970 gingen Erny Huijnen, Sibert Holla, Len Holla en Mieke Visser op zomervakantie naar het zuiden. Sibert en Mieke gingen liftend om geld te besparen. Erny was zwanger en reisde met haar schoonzus met de trein. Ze stapten uit in laatste stationnetje in Frankrijk, net vóór Spanje (dat toen nog bestuurd werd door de dictator Franco). Ze wandelden vanaf het stationnetje van Cerbere naar het baaitje van Peyrefite. Daar was destijds een terrassencamping gelegen op de zuidoever van de baai. Aan de noordzijde van het baaitje lag destijds een cafe-restaurant Casa Pepe. In de weekenden werd er door de locals veel gegeten, gedronken, muziek gemaakt en gefeest.
Erny en Sibert waren direct verliefd op het baaitje en maakten er in 1970 verschillende zwart wit foto’s.
feestende mensen bij Casa Pépé omstreeks 1970
Erny, Sibert Holla en Mieke Visser bij de rots in het zuiden van het baaitje in 1970.
Door de positieve ervaringen in het baaitje van Peyrefite en de prachtige omgeving met natuur en cultuur, gingen Erny en Sibert in de jaren daarna regelmatig terug naar de Côte Vermeille. Tijdens de vele zomervakanties op de campings bij de Crique de l’Ouille, gelegen tussen Collioure en Le Racou in, gaven zij dit gevoel van geluk mee aan hun kinderen.
Sibert Holla gelukkig in de de baai van Peyrefite in 1970
Micha op de rug van Sibert bij de Crique de l’Ouille
Wij, Micha en Annoek, leerden elkaar kennen tijdens onze studie in Maastricht. Al snel gingen we samen naar Collioure en de Côte Vermeille. Daar kwamen we vaak terug, later samen met onze drie zonen Joris, Tim en Niek. En ook zij werden verliefd op deze streek.
Joris, Tim en Niek bij het torentje van Collioure in 2017
Tijdens een roadtrip in 2017 van Micha met Tim, ter ere van zijn tiende levensjaar, ontdekten we het baaitje van Peyrefite. Omdat het baaitje zo mooi was kwamen we in de zomer van 2018 terug met Annoek, Joris en Niek. Iedereen was gelijk betoverd door de zee, de vissen, de lucht, de wind en de zon.
Tijdens een voorjaarsvakantie in 2019 met Roos, Dimitri, Lieve, Pi en Lou Tuinstra-van Geffen gingen we opnieuw terug naar het baaitje. Op zoek naar een plek op te eten ontdekte Annoek dat het appartementje op de begane grond te koop stond.
voorjaarsvakantie met de familie Tuinstra in de baai, april 2019
bordje met daarop de contactgegeven voor verkoop
Twee dagen later ontmoetten we Pascale Floch, dochter van Jean-Pierre om het appartement te bezichtigen. Het appartement was erg verouderd maar we waren positief verrast door de ruimtes achterin en het mooie licht. Na een spannende periode van onderhandelen en veel Franse administratie vond op 18 oktober 2019 de sleuteloverdracht plaats.
sleuteloverdracht met Pascale Floch, Micha en Annoek 18 oktober 2019
Niek blij in de baai van Peyrefite, oktober 2019
De renovatie
Na de sleuteloverdracht werd nog duidelijker dat het hele appartement aan een volledige renovatie toe was. De binnenkant van de wanden waren gemaakt van karton en waren door de jaren heen volledig vergaan. Het sanitair was vies en verouderd en de indeling was zo gemaakt dat er voldoende ruimte was voor een rolstoel. Daardoor ging veel ruimte verloren in de gang en hal.
de badkamer bij aankoop, oktober 2019
Toen duidelijk was dat een volledige renovatie noodzakelijk was gingen we meten, rekenen, dromen en …slopen. Alle muren gingen eruit.
Joris trapt met Storm onder toezicht van Joep een oude muur door, december 2019
Daarna maakten we zelf de eerste ontwerpen van de nieuwe indeling van de muren en de keuken.
Uitgangspunt bij de nieuwe indeling was dat de meeste ruimte ging naar de kamers en niet naar de gang en hal. Door het ontwerp met schuifdeuren die in de wand wegschuiven, wordt veel ruimte bespaard.
Direct na de sloop en het uitzetten van de bouwlijnen, kwam Harm Leseman met eigen gereedschap en materialen met grote bus en aanhanger naar ons appartement. Binnen een maand bouwde hij de nieuwe muren met schuifdeuren en legde hij de waterleidingen en electra (inclusief nieuwe stoppenkast) volledig nieuw aan.
Tijdens de regenachtige weken kwamen twee forse waterlekkages aan het licht.
Een lekkende kraan boven ons appartement werd vervangen en een lekkende afvoerbuis van het dakterras boven ons werd uiteindelijk via de buitenmuur afgeleid. Helaas was er al de nodige schade ontstaan aan ons plafond.
lekkage door een lekkende kraan boven ons appartement, januari 2020
Na de opbouw van de nieuwe muren werd in de week van maart 2020, net voor de lock-down voor COVID-19, alles gestukt door drie hardwerkende Poolse vrienden. Direct na de franse lock-down, schilderden zij alles wit en legden zij de vloer. We sliepen samen tussen de bouwmaterialen en koken en eten deden we op het terras.
In diezelfde week werden door hun ook nog de oceaanblauwe keukentegeltjes en de witte KVIK keuken geplaatst. De kozijnen werden overgespoten met zink grijs.
Aangezien de schuifdeuren helemaal in de tussenwanden schuiven en vlak moesten blijven heb ik zelf handvaten ontworpen met een handvat dat bij het sluiten in de deur verdwijnt en er vanzelf uit komt zodra de deur opent. De handvaten heb ik gemaakt van RVS en TIG gelast. Met drie verschillende mallen en een bovenfrees werden de deuren klaar gemaakt voor installatie.
De slaapbank, de tweepersoonsbedden en de gangkasten van IKEA moesten in elkaar gezet worden. Voor deze complexe klus hadden we gelukkig beschikking over de denkkracht van Joris, Niek en Peter, een welkome gast.
Met zijn hulp stond ook het zelfontworpen stapelbed in een ochtend.
